Koleżanki i Koledzy.

W dniu wczorajszym Porozumienie Zielonogórskie w osobach: Marek Twardowski, Tomasz Zieliński oraz Marek Sobolewski uczestniczyli w wideokonferencji zorganizowanej przez Pana Ministra Michała Dworczyka i Pana Ministra Zdrowia Adama Niedzielskiego. Konferencja była niezwykle merytoryczna, a strona rządowa otwarta na sugestie uczestników spotkania w sprawie ewentualnych zmian w Narodowym Programie Szczepień ochronnych przeciwko wirusowi SARS-CoV-2 oraz w sprawie zmian w ogłoszeniu Prezesa NFZ z dnia 4 grudnia 2020 zapraszającego do szczepień. Po zakończeniu wideokonferencji Panowie Ministrowie z Porozumieniem Zielonogórskiem uzgodnili zmiany w zapisach ogłoszenia Prezesa NFZ tak, aby umożliwiły one powszechne zgłoszenie się do szczepień wszystkich placówek POZ w kraju.

Porozumienie Zielonogórskie dziękuje stronie rządowej za takie podejście do rozmów i ma nadzieję na dalszą, dobrą współpracę dla dobra obywateli naszego kraju, którzy powinni się poddać powszechnie szczepieniom dla dobra własnego oraz dobra współobywateli.

Stanowisko Federacji Porozumienie Zielonogórskie w sprawie ogłoszenia Prezesa NFZ z dnia 4 grudnia 2020 r. zapraszającego do udziału w Narodowym Programie Szczepień ochronnych przeciwko wirusowi SARS-CoV-2 oraz projektu strategii szczepionkowej rządu z 8 grudnia 2020 r.

Federacja Porozumienie Zielonogórskie w trosce o szeroką dostępność do szczepień przeciwko wirusowi SARS-COV-2 oczekuje zmian w zakresie:

1. Przejęcia odpowiedzialności przez państwo z tytułu wykonywania szczepień.
2. Zniesienia tygodniowych limitów szczepień.
3. Pozostawienia świadczeniodawcom swobody układania harmonogramu przyjęć
   i szczepień.
4. Odstąpienia od wymogu utrzymywania szczepiących zespołów wyjazdowych.
5. Zniesienia obligatoryjności obecności koordynatora w składzie zespołu szczepiącego.

Zarząd Federacji Porozumienie Zielonogórskie

8.12.2020 r.

- Tylko nieliczne przychodnie podstawowej opieki zdrowotnej mają warunki, umożliwiające masowe testowanie w kierunku koronawirusa w sposób bezpieczny dla pozostałych pacjentów - uważa prezes Porozumienia Zielonogórskiego Jacek Krajewski.

          Według zapowiedzi Ministerstwa Zdrowia badania przesiewowe w kierunku koronawirusa za pomocą testów antygenowych mają być przeprowadzane w gabinetach POZ.

- To jest niedobry pomysł - komentuje szef Porozumienia Zielonogórskiego, zastrzegając, że koncepcję badań przesiewowych zna tylko z mediów, bo resort nie konsultuje tej sprawy z Federacją, zrzeszającą reprezentatywną liczbę podmiotów POZ. Może się zatem odnieść do sprawy jedynie ogólnie. - Jeśli jest mowa o badaniach przesiewowych, można zakładać, że będą one miały masowy charakter. Żeby przyjąć dziesiątki dodatkowych pacjentów, potencjalnie zakażonych koronawirusem, trzeba mieć odpowiednie warunki, zapewniające bezpieczeństwo wszystkim pozostałym. Konieczne jest wydzielone miejsce, śluzy, filtry, nie wspominając o dodatkowym personelu. Tylko nielicznie, duże przychodnie będą w stanie to zorganizować. W zdecydowanej większości podmiotów POZ jest to niewykonalne.

          Prezes Porozumienia Zielonogórskiego przypomina, że POZ zajmuje się nie tylko pacjentami w ostrych stanach i profilaktyką, ale przede wszystkim zapewnia opiekę pacjentom z chorobami przewlekłymi czy szczepieniami zdrowych dzieci. W ostatnich miesiącach doszła do tego jeszcze opieka nad chorymi i tzw. ozdrowieńcami po COVID-19, niewymagającymi hospitalizacji. Dla tych wszystkich pacjentów masowe testowanie w POZ oznacza jedno: ograniczenie dostępu do świadczeń.

- Rolą lekarzy POZ powinno być edukowanie pacjentów, zachęcanie ich do wykonywania testów, uświadamianie im, jak jest ważne dla powstrzymania epidemii - dodaje Jacek Krajewski. - Wykonywanie wymazów powinno pozostać w obecnie funkcjonujących punktach pobrań. Ich liczba jest wystarczająca.

Zaparcie polegające na rzadkim lub utrudnionym wydalaniu stolca jest bardzo częstym problemem osób starszych. Dotyczy połowy seniorów,
w wśród pensjonariuszy domów opieki społecznej nawet 80% osób.

Okazjonalne problemy z wypróżnieniem mają również ludzie młodsi. Zwykle problem jest związany z dłuższą podróżą lub unieruchomieniem
w łóżku z powodu choroby, ale po tygodniu mija.

Przewlekłe zaparcie to sytuacja, kiedy przez co najmniej 3 miesiące utrzymują się przynajmniej 2 z wymienionych objawów:

1. Nasilone parcie.
2. Grudkowaty i twardy stolec.
3. Uczucie niepełnego wypróżnienia.
4. Uczucie przeszkody w odbycie czy odbytnicy.
5. Konieczność ręcznego wydobycia stolca.
6. Mniej niż 3 wypróżnienia w tygodniu.

Czynników usposabiających do wystąpienia zaparć jest wiele:

1. Częściej występują one u mieszkańców krajów wysokorozwiniętych.
2. Zwłaszcza kobiet.
3. Czynnikiem ryzyka jest również starszy wiek.
4. Niski poziom wykształcenia.
5. Choroby współistniejące w tym:
   - amyloidoza
   - choroby tkanki łącznej
   - stwardnienie rozsiane
   - choroba Alzheimera
   - choroba Parkinsona
   - i niektóre inne schorzenia ośrodkowego układu nerwowego i nerwów obwodowych
   - cukrzyca
   - niedoczynność tarczycy
   - nadczynność przytarczyc
   - przewlekła choroba nerek
   - raki i gruczolaki jelita grubego
   - choroba uchyłkowa jelit
   - przepuklina brzuszna
6. Używanie dużej ilości leków. Zwłaszcza leki przeciwbólowe i niesterydowe leki przeciwzapalne powszechnie stosowane np. przy bolach stawów powodują zaparcia.
7. Przebyte zabiegi operacyjne w zakresie jamy brzusznej i miednicy.
8. Porody.
9. Częste epizody leczenia szpitalnego (szczególnie kiedy istnieje konieczność używania basenu).
10. Zaburzenia psychiczne np. depresja.
11. Mała aktywność fizyczna zwłaszcza unieruchomienie w łóżku lub fotelu, co skutkuje wolniejszą pracą jelit.
12. Uzależnienie od innych osób (w tym pensjonariusze domów opieki).
13. Niski status socjoekonomiczny.
14. Dieta ograniczona kalorycznie, mało urozmaicona, z niską zawartością błonnika.

Jednak rzadko udaje się osiągnąć efekt bez użycia leków. Środki przeczyszczające mają różny mechanizm działania:

1. Środki o działaniu miejscowym. Najczęściej używane są czopki glicerynowe lub z bisakodylem, inicjują i ułatwiają wypróżnienie. Innym środkiem miejscowym są wlewki (lewatywy). Mogą być w postaci gotowych preparatów kupowanych w aptece. Domowym sposobem jest woda z mydłem, ale taki roztwór może podrażnić a nawet uszkodzić błonę śluzową jelita. U osób starszych bezpieczna jest wlewka z czystej wody.
2. Leki o działaniu drażniącym. Są to preparaty ziołowe: senes, kruszyna, rzewień i aloes. Chętnie stosowane przez pacjentów i uważane za „bezpieczne ziółka”. Jednak nie są one tak niewinne, jak się powszechnie uważa. Przewlekle stosowane prowadzą do atonii jelita, czyli ustania jego ruchów perystaltycznych. Ponadto mogą powodować biegunkę, odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia rytmu serca, czy uszkodzenie nerek.
3. Leki o działaniu osmotycznym. Nie wchłaniają się do krwi z przewodu pokarmowego, powodują zatrzymanie wody w świetle jelita. Przyśpiesza to transport mas kałowych przez jelita i zmiękcza konsystencję stolca. Do preparatów osmotycznych należy laktuloza i makrogol. Są one najczęściej stosowane i należą do najbezpieczniejszych u osób starszych.
4. Środki zmiękczające stolec np. olej parafinowy. Emulgują one stolec, pokrywają go warstwą poślizgową. Powlekają też błonę śluzową jelita utrudniając tym samym wchłanianie wody i zatrzymując ją w świetle jelita. Jednak długotrwałe stosowanie oleju parafinowego może upośledzić wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. Podobne działanie ma dokuzynian dwusodowy. Od oleju parafinowego różni go fakt, że zwiększa wchłanianie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach, nie grożąc niedoborem. Jest skuteczny i bezpieczny dla seniorów.
5. Nowoczesną grupą są leki prokinetyczne. Działają one na układ nerwowy. Są skuteczne i bezpieczne.

Oprócz leków w leczeniu zaparć stosuje się również inne metody.

1. Treningi defekacyjne.
2. Terapia biofeedback stosowana w przypadku dysfunkcji dna miednicy. Polega na założeniu cewnika z balonem do odbytnicy i edukacji pacjenta w zakresie obserwacji i sterowania pracą zwieraczy i mięśni dna miednicy. W Polsce jest to metoda o bardzo niewielkiej dostępności.
3. Leczenie chirurgiczne. Stosowne jest rzadko w ciężkich zaparciach, kiedy zawodzą inne metody leczenia.

Małgorzata Stokowska-Wojda

Co zrobić, gdy pacjent nie chce się zgodzić na wykonanie testu w kierunku koronawirusa SARS-CoV-2 Takie sytuacje zdarzają się coraz częściej; pacjenci bronią się przed decyzją lekarza o leceniu badań diagnostycznych, najczęściej w obawie przed kwarantanną a następnie izolacją w razie dodatniego wyniku. Lekarze słyszą też czasem argumenty pseudomedyczne „to na pewno nie covid, nie ma przecież typowych objawów”. 

– Lekarz, a nie pacjent decyduje o zleceniu testu – mówi wiceprezes Porozumienia Zielonogórskiego Tomasz Zieliński. – Kieruje się przy tym aktualną wiedzą medyczną. W przypadku COVID-19 nie ma zestawu typowych objawów, bo choroba może przebiegać w bardzo różny sposób. O koronawirusie wiemy coraz więcej, zmieniają się też oficjalne definicje przypadku, np. aktualnie obowiązująca w Polsce została opublikowana przez Głównego Inspektora Sanitarnego 31 października br. 

Wiceprezes Porozumienia Zielonogórskiego uważa, że najlepszą metodą na opornych pacjentów jest apelowanie do ich rozsądku. Pacjentów trzeba przekonywać, że wykonanie testu może ocalić im życie w razie nagłego pogorszenia stanu zdrowia, bo bez dodatniego wyniku nie zostaną szybko przyjęci do szpitala zakaźnego. 

– Z kolei my, lekarze rodzinni, zlecając testy mamy możliwość zatrzymania rozprzestrzeniania epidemii, przynajmniej w lokalnej społeczności. Nasza rola jest w tym kluczowa – dodaje Tomasz Zieliński. 

Zasady opieki nad pacjentem „covidowym” reguluje rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 października 2020 r. „w sprawie standardu organizacyjnego opieki zdrowotnej nad pacjentem podejrzanym o zakażenie lub zakażonym wirusem SARS-CoV-2”. Według tego aktu prawnego, lekarz „kierując się aktualną wiedzą medyczną, podejmuje działania mające na celu zapobieganie szerzeniu się zachorowań na chorobę wywołaną zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19)”. Zmieniono ponadto wcześniej obowiązujące kryteria zlecania diagnostyki laboratoryjnej w kierunku koronawirusa – wcześniej podstawą to zlecenia testu były ściśle określone cztery objawy, występujące jednocześnie. Porozumienie Zielonogórskie krytykowało takie rozwiązanie, apelując o rozszerzenie kryteriów i podkreślając, że COVID-19 może przebiegać w różnorodny sposób. Przepisy zostały zmienione i obecnie o wskazaniach do badań decyduje lekarz w oparciu o aktualną wiedzę medyczną.

Jak wygląda opieka nad osobą zakażoną koronawirusem w podstawowej opiece zdrowotnej? O swoich doświadczeniach opowiedziała nam pani Izabela, nauczycielka z Lubelskiego, pacjentka Małgorzaty Stokowskiej-Wojdy, lekarki rodzinnej z Porozumienia Zielonogórskiego. Pacjentka niedawno zakończyła leczenie w izolacji domowej. Przyznaje, że bardzo bała się zakażenia, ponieważ nie jest osobą młodą, a ponadto od lat cierpi na przewlekłą chorobę i jest w grupie ryzyka ciężkiego przebiegu COVID-19.

- Wcześniej już „przećwiczyłam” system teleporad, ponieważ z powodu pandemii po operacji bałam się jeździć do leczącego mnie specjalisty do innej miejscowości - opowiada pani Izabela. - Skontaktowałam się ze swoją lekarką rodzinną i to ona mnie dalej prowadziła. We wrześniu wróciłam do szkoły, mając świadomość, że jest to ryzykowne i wcześniej czy później się zarażę.

Nie trzeba było długo czekać. Wkrótce zachorował jeden z nauczycieli. Pani Izabela prowadziła lekcje w tej samej klasie, dotykała tej samej klawiatury komputera. Kiedy poczuła się źle, nie miała wątpliwości, że to koronawirus. Strach był ogromny. Najbardziej się obawiała, że jej organizm, osłabiony chorobą i poważnym zabiegiem nie poradzi sobie z infekcją.

- Prawie w panice zadzwoniłam do przychodni, by umówić się na teleporadę - wspomina pacjentka. - Pani doktor szybko do mnie oddzwoniła. To była dłuższa rozmowa, nie tylko typowy wywiad lekarski. Muszę przyznać, że bardzo mnie to uspokoiło. Dostałam skierowanie na test, pojechałam na wymaz. Jeszcze tego samego dnia miałam telefon z przychodni. Niestety, wynik był dodatni, tak jak się spodziewałam. Czułam się źle, ale nie miałam wysokiej gorączki i nie było potrzeby hospitalizacji. Pozostałam w izolacji domowej pod nadzorem swojej lekarki. Telefonowano do mnie z przychodni codziennie, co w tym okresie miało dla mnie ogromne znaczenie. Czułam, że nie jestem sama i że w razie czego mogę liczyć na pomoc. Dawało mi to psychiczne wsparcie, a to ważne nie mniej niż opieka medyczna. Choroba nie miała na szczęście ciężkiego przebiegu. Podwyższona temperatura, zmieniony smak i dotkliwy ból pleców - to były główne objawy infekcji. Po kilku dniach gorączka spadła poniżej 36 st.C i pojawiło się osłabienie. Wkrótce i te dolegliwości minęły. Po 14 dniach izolacja została zakończona, a pani Izabela wróciła do pracy tym razem jednak już w formie zdalnej, wprowadzonej obowiązkowo w czasie jej choroby.

Pojęcie tolerancja tak często ostatnio używane, definiowane jest jako szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli, poglądów oraz sposobu na życie. Nie jest to jedyne znaczenie tego słowa. Istnieje również termin „tolerancja bólu” oznaczający największe natężenie bólu, jakie cierpiący człowiek jest w stanie znieść. Tolerancja bólu jest indywidualna dla każdego człowieka. Każdy z nas jest inny, stąd mamy różną wytrzymałość na ból, ale dla każdego z nas ból to cierpienie i znaczne pogorszenie jakości życia. Mimo tego, że ból nie jest chorobą, ale objawem licznych chorób o bardzo różnym podłożu, w medycynie funkcjonuje dziedzina zajmująca się leczeniem bólu.

Ból najczęściej kojarzy nam się z chorobą nowotworową, ale występuje również w wielu innych schorzeniach określany jako ból nienowotworowy. Nie oznacza to, że cierpienie w bólu nienowotworowym jest mniejsze.

Ból dzielimy na:

1. Ostry (np. po operacji, urazie czy w przebiegu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego).
2. Przewlekły. Za taki uznajemy ból, który trwa dłużej niż 3 miesiące.

Statystyki wskazują, że ok. 27% dorosłych osób w Polsce cierpi z powodu bólu przewlekłego. Codziennie ból stwierdza się u 8,86% populacji.

Światowa Organizacja Zdrowia opracowała schemat leczenia bólu określany mianem drabiny analgetycznej. Uszeregowuje ona leki przeciwbólowe od najsłabszych do najmocniejszych pozwalając wybrać właściwe leczenie w konkretnym przypadku. Do monitorowania skuteczności leczenia przeciwbólowego używana jest skala numeryczna od 0 do 10. 0 oznacza brak bólu, 10- największy ból, jaki można sobie wyobrazić. Pacjent określa subiektywnie ból jakiego doświadcza podając cyfrę odpowiadającą natężeniu bólu.

O ile ból powstały w wyniku drobnego skaleczenia da się zbagatelizować, to silny ból zwłaszcza przewlekły w dużym stopniu wpływa na obniżenie jakości życia. Często wiąże się z:

1. Niepełnosprawnością fizyczną.
2. Obciążeniem psychicznym, a często depresją.
3. Niemożnością prowadzenia normalnego życia, w tym kontynuacji, lub podjęcia pracy.

Oprócz poważnych problemów związanych z bólem przewlekłym, których leczeniem zajmują się profesjonaliści jest jeszcze wiele epizodów bólowych( bóle stawów, bóle głowy) z którymi na ogół radzimy sobie sami przy pomocy preparatów na które recepta nie jest potrzebna.

Najczęściej stosowaną w tych przypadkach grupą leków są Niesterydowe Leki Przeciwzapalne. Niektóre z nich są ogólnodostępne i można je kupić bez recepty, ale to nie oznacza, że nie mają skutków ubocznych i są właściwe dla wszystkich. Dotyczy to zwłaszcza preparatów doustnych.

Niesterydowe Leki Przeciwzapalne powodują:

1. Uszkodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, co zwiększa ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego u osób u których stwierdzono współistnienie np. choroby wrzodowej, czy u osób starszych.
2. Zmniejszają skuteczność wielu leków obniżających ciśnie tętnicze krwi.
3. Zwiększają ryzyko sercowo-naczyniowe.
4. Zwiększają ryzyko zakrzepicy.
5. . Zwiększają ryzyko krwawienia.

W grupie dużego ryzyka działań niepożądanych Niesterydowych Leków Przeciwzapalnych są:

1. Osoby powyżej 75 roku życia.
2. Dzieci poniżej 6 roku życia.
3. Osoby po zawale mięśnia serca.
4. Po udarze mózgu.
5. Z nadciśnieniem tętniczym.
6. Cukrzycą.
7. Chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy.
8. Chorobami zapalnymi przewodu pokarmowego
9. Ciężką niewydolnością wątroby lub nerek
10. Zaburzeniami krzepnięcia krwi
11. Palacze papierosów
12. Kobiety w ciąży i karmiące piersią

Warto zwrócić uwagę, że Niesterydowe Leki Przeciwzapalne mogą zmieniać działanie niektórych leków. Szczególnie ważne jest to dla osób przyjmujących na stałe leki przeciwkrzepliwe np. z powodu migotania przedsionków. Podczas leczenia przeciwkrzepliwego nie wolno przyjmować żadnych doustnych leków niesterydowych przeciwzapalnych. W tej sytuacji bezpiecznym lekiem przeciwbólowym i przeciwgorączkowym jest Paracetamol. Jeżeli mamy jakiekolwiek wątpliwości jeśli chodzi o zastosowanie leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych lepiej zapytać lekarza.

Wiele leków niesterydowych przeciwzapalnych występuje nie tylko w postaci doustnej.
Dostępne są preparaty do stosowania miejscowego:

1. Żele i maści.
2. Plastry.
3. Spreje.

Te same leki stosowane miejscowo są zupełnie bezpieczne i pozbawione działań niepożądanych i zagrożeń wywoływanych przez doustne tabletki, czy kapsułki, a także podawane w postaci zastrzyków. Zminimalizowanie ryzyka wynika z faktu, że stężenie leku w surowicy krwi po zastosowaniu miejscowym jest bardzo małe. Badania potwierdzają dużą skuteczność leków stosowanych miejscowo w porównaniu do postaci doustnych. Zanim sięgniemy po tabletkę, warto zacząć od miejscowego leczenia, które nam nie zaszkodzi i nie wejdzie w kolizję z lekami, które zażywamy na przewlekłe schorzenia.

Małgorzata Stokowska-Wojda

Kontrolerzy NFZ dokonują „telefonicznej weryfikacji dostępności do świadczeń”, podając się za pacjentów. Jeśli nie udaje im się od razu dodzwonić lub umówić na wizytę tego samego dnia, świadczeniodawcy otrzymują pisma z groźbą kar umownych „z tytułu niezapewnienia bieżącej rejestracji świadczeniobiorców”. Takie akcje od kilu tygodni zgłaszają podmioty POZ z rożnych regionów kraju. Świadczeniodawcy Porozumienia Zielonogórskiego nie kryją oburzenia. „Oderwanym od rzeczywistości urzędnikom przydałby się choć tygodniowy staż w rejestracji przychodni POZ, mogliby nie tylko nam pomóc, ale i poznać realia pracy w czasie pandemii” - mówią.

W piśmie do jednej z przychodni terenowy departament kontroli NFZ informuje, że kontroler dodzwonił się do rejestracji dopiero za czwartym razem i nie mógł umówić się na wizytę w tym dniu, co oznacza „utrudniony kontakt z placówką”.  Następnie pojawia się groźba kary umownej oraz wniosek o zmianę organizacji pracy „w sposób umożliwiający telefoniczny kontakt z placówką i bieżącą informację”

- To szczyt bezczelności, żeby w takim ciężkim okresie pisać do nas tego rodzaju pisma - oburza się szefowa przychodni, której sprawa dotyczy. - Pacjent (czyli kontroler NFZ), telefonujący po południu, otrzymał informację, że może umówić się na teleporadę lub w razie potrzeby osobistą wizytę następnego dnia. Pracujemy w ekstremalnych warunkach, odbieramy i wykonujemy dziesiątki telefonów dziennie (nie wspominając o osobistych wizytach pacjentów), więc nic dziwnego, że nie zawsze się można dodzwonić przy pierwszej próbie. Wyznacznikiem naszej pracy jest liczba udzielonych porad, a nie to, czy w danej chwili można się dodzwonić do przychodni. A liczba ta jest znacznie wyższa w porównaniu do ubiegłego roku. Ponadto Ministerstwo Zdrowia ani NFZ nie poczyniło żadnych kroków, aby zaopatrzyć nas w narzędzia i wytyczne lepszego kontaktu telefonicznego. Nie uwzględnia się np. przeciążeń sieci, awarii itp. Wielu z nas pracuje po kilkanaście godzin dziennie, zatrudnia dodatkowy personel, żeby pacjentom łatwiej było się dodzwonić, a NFZ traktuje nas w ten sposób?

Andrzej Zapaśnik z Pomorskiego Związku Pracodawców Ochrony Zdrowia „Porozumienie Zielonogórskie” i jednocześnie szef dużej przychodni przeanalizował czas telefonicznych połączeń przychodzących w swojej placówce, w porównaniu do ubiegłego roku miesiąc do miesiąca. Od wiosny tego roku jest ich nawet dwukrotnie więcej.

- A zestawienie to nie obejmuje rozmów wychodzących, których też jest znacznie więcej, bo przecież pracownicy dzwonią do pacjentów, by poinformować ich np. o zleceniach czy wynikach badań - dodaje Andrzej Zapaśnik. - To oczywiste, że skoro jest więcej teleporad, bywają sytuacje, w których trudniej się dodzwonić czy też czas oczekiwania na wizytę się wydłuża. Niemniej jednak, pacjentów z objawami infekcji staramy się przyjmować tego samego dnia, a najpóźniej dnia następnego. Także z powodu bezpieczeństwa epidemiologicznego, żeby jak najszybciej ustalić, czy jest to zakażenie koronawirusem. Zarówno tego typu kontrole, jak i grożenie karami świadczą o tym, że urzędnicy żyją w jakiejś bańce, równoległej rzeczywistości. Nie dostrzegają, że pracujemy w sytuacji katastrofy medycznej, którą pogłębia jeszcze wszechobecny w różnych instytucjach chaos. I tylko, że POZ jeszcze działa, ta katastrofa nie jest totalna.  Gdyby NFZ chciał naprawdę pomóc, mógłby poprawić komunikację między różnymi instytucjami, poczynając od siebie. Urzędnikom NFZ przydałby się staż w rejestracji przychodni POZ, może wówczas zrozumieliby, jak wygląda teraz nasza praca.

Szef Pomorskiego Związku Pracodawców Ochrony Zdrowia podkreśla, że najbardziej przykre są akcje „telefonicznej weryfikacji dostępności do świadczeń” przeprowadzane w małych praktykach POZ, w których w pandemii pracuje się ponad siły.

- Słyszymy o skandalicznych, wręcz niepojętych sytuacjach, gdy pacjent czeka na teleporadę nawet ponad tydzień. Jednak nie dotyczą one małych praktyk, tylko dużych, najczęściej sieciowych przychodni w Warszawie. Czy kontrolerzy NFZ także tam działają?