Tolerancja i ulga

Pojęcie tolerancja tak często ostatnio używane, definiowane jest jako szacunek dla wolności innych ludzi, ich myśli, poglądów oraz sposobu na życie. Nie jest to jedyne znaczenie tego słowa. Istnieje również termin „tolerancja bólu” oznaczający największe natężenie bólu, jakie cierpiący człowiek jest w stanie znieść. Tolerancja bólu jest indywidualna dla każdego człowieka. Każdy z nas jest inny, stąd mamy różną wytrzymałość na ból, ale dla każdego z nas ból to cierpienie i znaczne pogorszenie jakości życia. Mimo tego, że ból nie jest chorobą, ale objawem licznych chorób o bardzo różnym podłożu, w medycynie funkcjonuje dziedzina zajmująca się leczeniem bólu.

Ból najczęściej kojarzy nam się z chorobą nowotworową, ale występuje również w wielu innych schorzeniach określany jako ból nienowotworowy. Nie oznacza to, że cierpienie w bólu nienowotworowym jest mniejsze.

Ból dzielimy na:

1. Ostry (np. po operacji, urazie czy w przebiegu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego).
2. Przewlekły. Za taki uznajemy ból, który trwa dłużej niż 3 miesiące.

Statystyki wskazują, że ok. 27% dorosłych osób w Polsce cierpi z powodu bólu przewlekłego. Codziennie ból stwierdza się u 8,86% populacji.

Światowa Organizacja Zdrowia opracowała schemat leczenia bólu określany mianem drabiny analgetycznej. Uszeregowuje ona leki przeciwbólowe od najsłabszych do najmocniejszych pozwalając wybrać właściwe leczenie w konkretnym przypadku. Do monitorowania skuteczności leczenia przeciwbólowego używana jest skala numeryczna od 0 do 10. 0 oznacza brak bólu, 10- największy ból, jaki można sobie wyobrazić. Pacjent określa subiektywnie ból jakiego doświadcza podając cyfrę odpowiadającą natężeniu bólu.

O ile ból powstały w wyniku drobnego skaleczenia da się zbagatelizować, to silny ból zwłaszcza przewlekły w dużym stopniu wpływa na obniżenie jakości życia. Często wiąże się z:

1. Niepełnosprawnością fizyczną.
2. Obciążeniem psychicznym, a często depresją.
3. Niemożnością prowadzenia normalnego życia, w tym kontynuacji, lub podjęcia pracy.

Oprócz poważnych problemów związanych z bólem przewlekłym, których leczeniem zajmują się profesjonaliści jest jeszcze wiele epizodów bólowych( bóle stawów, bóle głowy) z którymi na ogół radzimy sobie sami przy pomocy preparatów na które recepta nie jest potrzebna.

Najczęściej stosowaną w tych przypadkach grupą leków są Niesterydowe Leki Przeciwzapalne. Niektóre z nich są ogólnodostępne i można je kupić bez recepty, ale to nie oznacza, że nie mają skutków ubocznych i są właściwe dla wszystkich. Dotyczy to zwłaszcza preparatów doustnych.

Niesterydowe Leki Przeciwzapalne powodują:

1. Uszkodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego, co zwiększa ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego u osób u których stwierdzono współistnienie np. choroby wrzodowej, czy u osób starszych.
2. Zmniejszają skuteczność wielu leków obniżających ciśnie tętnicze krwi.
3. Zwiększają ryzyko sercowo-naczyniowe.
4. Zwiększają ryzyko zakrzepicy.
5. . Zwiększają ryzyko krwawienia.

W grupie dużego ryzyka działań niepożądanych Niesterydowych Leków Przeciwzapalnych są:

1. Osoby powyżej 75 roku życia.
2. Dzieci poniżej 6 roku życia.
3. Osoby po zawale mięśnia serca.
4. Po udarze mózgu.
5. Z nadciśnieniem tętniczym.
6. Cukrzycą.
7. Chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy.
8. Chorobami zapalnymi przewodu pokarmowego
9. Ciężką niewydolnością wątroby lub nerek
10. Zaburzeniami krzepnięcia krwi
11. Palacze papierosów
12. Kobiety w ciąży i karmiące piersią

Warto zwrócić uwagę, że Niesterydowe Leki Przeciwzapalne mogą zmieniać działanie niektórych leków. Szczególnie ważne jest to dla osób przyjmujących na stałe leki przeciwkrzepliwe np. z powodu migotania przedsionków. Podczas leczenia przeciwkrzepliwego nie wolno przyjmować żadnych doustnych leków niesterydowych przeciwzapalnych. W tej sytuacji bezpiecznym lekiem przeciwbólowym i przeciwgorączkowym jest Paracetamol. Jeżeli mamy jakiekolwiek wątpliwości jeśli chodzi o zastosowanie leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych lepiej zapytać lekarza.

Wiele leków niesterydowych przeciwzapalnych występuje nie tylko w postaci doustnej.
Dostępne są preparaty do stosowania miejscowego:

1. Żele i maści.
2. Plastry.
3. Spreje.

Te same leki stosowane miejscowo są zupełnie bezpieczne i pozbawione działań niepożądanych i zagrożeń wywoływanych przez doustne tabletki, czy kapsułki, a także podawane w postaci zastrzyków. Zminimalizowanie ryzyka wynika z faktu, że stężenie leku w surowicy krwi po zastosowaniu miejscowym jest bardzo małe. Badania potwierdzają dużą skuteczność leków stosowanych miejscowo w porównaniu do postaci doustnych. Zanim sięgniemy po tabletkę, warto zacząć od miejscowego leczenia, które nam nie zaszkodzi i nie wejdzie w kolizję z lekami, które zażywamy na przewlekłe schorzenia.

Małgorzata Stokowska-Wojda